Afwezig graag

Hoe meer ik hier kom, hoe afweziger ik wil zijn

Zo met de anderen in hetzelfde schuitje
schreeuwen mijn hersenen
“blijf onder mijn vel uit!”

Met lijf en leden dik ingepakt
de afstand in die schuit ver genoeg
onderhuids kriebelt weer
zweet dat niet van mij is

Dat zijn zo van die dagen dat ge u afvraagt, wat ge al weet

De fysieke grenzen overschreden, de luchtballon in mijn kop
die koers verliest en de mentale grenzen omver laat wankelen

Het machteloze  die vervuiling onderhuids
alle contrasten van een dag onder één vel gepropt
alles wat mooi was en alles wat lelijk was

Alles tezamen    en om dan alleen het mooie te zien
de vrouw die me in de bus haar plaats afstond
het kind onderweg dat vrolijk ‘hallo m’vouw’ riep
de vrijwilliger die koffie bracht en een koekske

en als ge goed kijkt  het lelijke want ook dat schreeuwt
dat wil dat ge kijkt en ge hoopt dat het een fase is en dat
het goed komt – met die opspelende grenzen blijft ge nog wat
in de kantlijn want ge weet wel dat het goed komt
dat vertrouwt ge, ook dat zit onder uw vel en ook al

hebt ge hele andere dingen meegemaakt   wat ge ziet bij anderen
en haarscherp aanvoelt   dat maakt dat wat niet van u is
u wakker toch schudt  over de dingen voordat ze al goed gekomen waren
zelfs van in uw kinderjaren ge zit daar toch afwezig te zijn, waarom ook niet

en ineens schiet het woord ‘lustrum’ door uw kop maar toch
ge wilt dat niet vieren  dat ge het weet zelfs met moeite niet vergeet
dat anderen zeggen dat ge maar blij moet zijn want ge zijt er nog

ook al weet ge dat zelf wel, ge zit daar afwezig en zwijgend te zijn en dan
daar doorheen toch daardoor straalt ineens dat lachske van dat ochtendkind

waar ik vanmorgen “hallo, meisje” aan zei en ik afwezig of niet, weer lach

AMK – 03 december 2022

foto: tussen het monsterlijk begin en het lustrum in